Een kleinzoon....

Hoe gelukkig kan een mens zich voelen? Zo'n twee maanden na de kleindochter is er nu een kleinzoon geboren, oma kan haar geluk niet op zeg!
Midden in de nacht een telefoontje krijgen met de vraag of je op de hond kunt en wilt passen......tja, dan is één en één twee toch? En wat duurt wachten dán lang hoor. Tegen de middag een berichtje; "we gaan naar het ziekenhuis, het vlot niet echt"......
Pfff, dan wordt het nóg een stukje spannender. Maar eindelijk laat in de avond is daar het verlossende telefoontje: EEN ZOON, en alles is goed met moeder en Djason. De volgende ochtend mogen ze al naar huis, geen reden om te moeten blijven. En dan.....mijn dochter komt me halen en we gaan naar Den Ham.
Wat een heerlijk ventje is het, maar wat schrik ik van dat koppie, hij en z'n moeder hebben het niet makkelijk gehad......gehaald met een vacuumpomp. Bah, zo'n hulpeloos kleintje, het doet m'n oma-hart wat.
Maar hij houdt zich goed, dapper vechtertje.....verdikkie, zou hij dat van z'n papa hebben......??
Lieve Djason, weet je welkom op deze wereld én bij ons allemaal.

BIJZONDER......

Niet heel uitzonderlijk, maar toch wel bijzonder..........moeder, dochter, kleindochter en achterkleindochter..........oftewel vier generaties en allemaal van het vrouwelijk geslacht.
Wel iets om een klein beetje trots op te zijn......toch?

HERFSTSTORM......

Zoals het in deze tijd van het jaar buiten kan stormen, zo "stormt" het momenteel ook haast een beetje in mijn hoofd.
Sinds enige tijd sta ik nu ingeschreven bij een reintegratiebureau en heb ik een heuse coach toegewezen gekregen. Deze coach zal mij gaan begeleiden bij het vinden van een nieuwe baan. Dat dit naar alle waarschijnlijkheid niet binnen de Saxenburgh-groep zal zijn dat vind ik toch wel iets moeilijker dan ik had gedacht. 't Is immers in de afgelopen 12 jaar zo'n heerlijk vertrouwd plekje geworden. Maar wie weet hoeveel leuks er "buiten" nog te vinden is.
Sinds ik mij half juni ziek heb moeten melden, heb ik nog altijd op de afdeling gewerkt. Therapeutisch wel te verstaan......veel tijdrovende klusjes voor de collega's zodat zij hun tijd aan het echte werk konden besteden. Tot een week of drie geleden......."men" vond het beter dat ik wat meer afstand nam van de afdeling én de collega's. Oke, het feit lag er immers ook al dat ik volledig uit de zorg was.....dan ook maar helemaal dus. Sindsdien ben ik ondersteunend werkzaam in het winkeltje van Oldenhaghen. Niet alleen in de winkel maar ook achter de schermen.....bestellingen doen, prijzen invoeren in het computersysteem en meer van dat soort klusjes. Begin ik daar net lekker m'n draai in te vinden heeft "men" weer iets nieuws bedacht voor mij.....
In het ziekenhuis in Hardenberg, wat ook bij de Saxenburgh-groep hoort, heeft men een klus in het archief die nu door een duur-betaalde kracht gedaan wordt en wat dus wel eens iets voor mij kon zijn. Welja, weer een stukje heel andere ervaring en bovendien een kans om me ook daar bekend te maken. Je weet per slot maar nooit waar het goed voor kan zijn. Want uiteindelijk moeten we toch weer zover zien te komen dat ik in een leuke nieuwe baan weer aan de slag kan.
Fijne collega's achterlaten is best moeilijk, maar we blijven positief en proberen met veel optimisme vooruit te kijken. Leven bij de dag, uiteindelijk weet toch niemand wat de toekomst zal brengen.
Oma geworden......heel dit gedoe.......drie maanden behoorlijk intensief meedoen met een training voor fibromyalgie........zorgen voor (en soms om) mijn 87-jarige moeder......nóg eens oma worden......tja, dat geeft af en toe een kleine herfststorm in m'n hoofd.......

Twee weken is het nu dat ik dit wondertje mijn kleindochter mag noemen en ze is nu al niet meer uit mijn leven weg te denken. Wat is het prachtig om oma te worden én te zijn........
Lieve Nadé, deze oma houdt ontzettend veel van jou!

OMA

En dan is het zover......de telefoon gaat en je hoort:"Gefeliciteerd oma......"
Lieve help, wat er dan in een seconde door je heen gaat.....en je wilt alles tegelijk vragen en weten. Dat alles goed is gegaan is het belangrijkste wat je horen wilt eigenlijk. En dan.....wat is het.....hoe heet ze.....hoe zwaar is ze.....en en en en.....je struikelt bijna over je eigen woorden. Na een paar vreugdetraantjes ga je eens even rustig zitten....wat bijzonder eigenlijk dat jouw eigen dochter nu moeder is geworden. En wat heerlijk dat alles tóch zo goed is gegaan ondanks dat ze zóveel last van vocht had, een té hoge bloeddruk waardoor ze een dag eerder in het ziekenhuis werd opgenomen. Was toch wel even een beetje spannend. Maar ze is er en ik mag haar straks gaan zien.....en voelen....de kleine pop én haar moeder, mijn dochter. Maar laten we de nieuwbakken vader ook niet vergeten.....ook hij heeft zijn aandeel geleverd die laatste weken dat het allemaal niet zo makkelijk meer was.
En dan zie je ze, mama, papa en Nadé......wat een onwijs mooi plaatje is dat nieuwe gezinnetje. Dit klein wondertje komt écht uit het land van de LIEFDE!
(zie blog 15-04)
Een paar foto's worden gemaakt want deze oma moet natuurlijk wel pronken met haar kleindochter.
En nu.....voorlopig alleen maar genieten....GENIETEN....

Pink Ribbon

Oktober is internationaal de maand van de borstkanker. De stichting Pink Ribbon is een fondsenwervende organisatie die aandacht vraagt voor borstkanker en de bewustwording van de risico's op borstkanker wil verbeteren. De campagne heeft dit jaar de titel "Jij steunt, Pink Ribbon helpt" meegekregen.
Wie mij vaker volgt via Blogger zal het niet vreemd vinden dat ik hier aandacht aan besteed. Ik besef me nog steeds terdege dat er velen zijn die minder geluk hebben dan ik gehad heb.
Ik steun Pink Ribbon door een armbandje te kopen in de webshop. Voor wie daar ook een kijkje wil nemen...... http://www.pinkribbon.nl/
Als laatste wil ik nog iedereen die het gevecht tegen borstkanker wél aan moet gaan heel veel kracht en sterkte wensen!

los laten

Soms heb ik er moeite mee afscheid te nemen van mensen....ze los te laten. Vandaag stuitte ik op deze tekst;

When people walk away from you, let them go.
Your destiny is never tied to anyone who leaves you
and it doesn't mean they are bad people.
It just means that their part in your story is over.....

Afscheid van de zomer....

Ligt dat nou aan mij of duurt die zomer elk jaar een stukje korter? Ik kan niet zeggen dat ik het gevoel heb van een heerlijk lange, warme droge zomer genoten te hebben. Of ligt dat aan het feit dat ik laat vakantie had? Hoe dan ook......ik baal er flink van dat we zomaar weer stilletjes de herfst in glijden. En de mensen die mij ook maar een beetje kennen weten wat dat voor mij betekent.....een gevecht tegen.....ja wat eigenlijk? Lange donkere dagen, veel regen, wind en kou. Een héél lange tijd voor de boeg hebben voordat het maar weer een beetje op voorjaar gaat lijken. Gezellig maken met kaarsjes en weet ik wat nog meer? Helaas, dat werkt echt niet bij mij, ik blijf het een akelige tijd vinden en ik heb nog steeds geen recept gevonden om daar iets aan te kunnen veranderen. Wat kan ik in die sombere dagen terugverlangen naar: zomaar lekker naar buiten lopen, in het zonnetje genieten van alles wat er te zien is, vrolijke mensen die de terrasjes overbevolken, zomaar een middagje aan het water zitten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begint het er aardig op te lijken; 't is donker, het regent en het waait, net als in de herfst. Maar als het goed is krijgen we morgen nog een toegift van de zomer, en die is voor mij! Ik hoop één ding: dat er nog een paar meer van die toegiften komen.....ik moet er nog even aan wennen hoor dat de zomer om is. Pfff, TWEE weken geleden kwam ik pas terug van vakantie......niet te geloven toch?
Tja, de herfst en ik.....vriendjes zullen we NOOIT worden.

MIJN STRIJD....

....een strijd tegen de kilo's. Zo'n twee jaar geleden is het me eindelijk gelukt om te stoppen met roken. En NEE, ik ben NIET doorgeslagen naar de andere "verslaving" door zakken snoep of chips weg te werken. JA, het klopt dat het eten beter smaakt en daardoor zal ik best wel eens wat meer gegeten hebben, dát zal ik niet ontkennen. Bovendien is algemeen bekend dat je stofwisseling anders gaat werken en je toch meestal ook wel zomaar spontaan wat kilootjes gratis erbij krijgt. Maar als je dan ook nog de pech hebt medicijnen te krijgen (prednison) waarvan bekend is dat je er "dik" van wordt, tja...dan word je er écht niet vrolijker van. En die medicijnen heb ik echt "nodig" om op een acceptabel nivo te komen wat betreft de pijn die ik heb door de fibromyalgie. En zo is het cirkeltje dan mooi rond.
Natuurlijk doe ik m'n best het niet uit de hand te laten lopen; ben bij een dïëtiste geweest, ga 2 keer in de week naar de fysio waar ze een speciaal trainingsprogramma voor mij gemaakt hebben en last but not least....ik let erg op wat ik eet. (iets minder in een weekje vakantie maar dát mag toch ook?)
Mijn strijd is er dan ook voornamelijk op gericht mezelf te accepteren zoals ik er momenteel uit zie. En dat is niet altijd even makkelijk, je wilt er toch ook nog graag een beetje leuk uit blijven zien. Ik weet het...de grootste overwinning heb je behaald als je jezelf geaccepteerd hebt, en daar doe ik dan ook echt m'n best voor. Ik ben immers als mens niet veranderd, het is enkel die buitenkant. Maar soms kan één opmerking van iemand uit je directe omgeving je zomaar weer bij "af" doen belanden....en dát doet zeer, erg zeer.
Maar goed, het is dus ook een strijd nietwaar?! MIJN strijd....

CARPE DIEM

Vers geplukt vanmorgen,
een mooie zomerdag.
Wat hij brengen zal
is nog diep verborgen.
Loop de tuin in, ik pluk, en pluk
een boeket van de allermooiste bloemen,
en doe ze mezelf cadeau.
Zomaar, omdat de dag
nog mooi en zorgeloos is.
Vanavond kan het anders zijn.
Daarom maak ik me vandaag
geen zorgen voor de dag van morgen,
Ik geniet nu van mijn boeket,
heb ze in mijn mooiste vaas gezet.
En ik glimlach;
"Pluk de dag."

Vers geplukt......

vanmorgen.

Mijn moeder.....

Mijn moeder.....87 is ze pas geworden en de leeftijd begint nu toch een woordje mee te spreken. Hartpatiënt....chronische pijn in de heup....tja, het wil allemaal niet zo makkelijk meer. Maar wat we de afgelopen dagen beleefd hebben.......
Tegen de pijn had ze pleisters gekregen, vrij onschuldig dacht ik omdat ik ze zelf ook ooit gehad heb. Dácht ik......tót ze wel heel "vreemd" begon te doen. Ze had geen idee meer of het ochtend of avond was, welke dag of waar ze was. Insuline spuiten en dan eten? Dat meen je toch niet? Waar blijft de zuster nou toch, dán maar op blote voeten en in nachtpon naar buiten........
En toen was voor mij de maat vol.....eraf met die rotpleister met die idiote bijwerkingen! Deze "zuster" is naar haar toe gegaan om bij haar te blijven zo lang als het nodig is. Beetje "vreemd" gevoel is het wel; je moeder die altijd voor jou zorgde en nu zijn de rollen opeens omgekeerd. Maar wat ben ik blij dat ik dit kan en mag doen.......je eigen moedertje vertroetelen. Als het straks weer wat opknapt (waar ik wel vanuit ga) zal ze best weer eens een "scherpe" opmerking plaatsen..........maar ach, dat hoort óók bij haar......mijn moedertje.

Dubbel feest...

Tja, zo wordt het "slechte" nieuws zo weer door goed nieuws gevolgd.......word ik eind oktober voor de eerste keer oma, het tweede kleinkind is ook al onderweg! Half december zal er nóg een baby zich mijn kleinkind mogen noemen. Wat een rijkdom!
Ik vind het wel heel bijzonder hoor; dochter en schoondochter tegelijk zwanger, de kinderen die straks bijna even oud zijn. Hoe leuk wil je het hebben.
Maar het allerbelangrijkste, bij allebei is het kindje zó ontzettend welkom. En bij allebei verloopt het allemaal nog steeds volgens het boekje.
Maar oh, wat heeft deze a.s. oma een armoe met die twee meiden.....zwanger zijn met deze temperaturen valt om de drommel niet mee. En IK kan het weten.....heb het zelf 2 keer mogen ervaren. Ik denk dus dat het van hen af en toe wel even ijsblokjes mag gaan regenen.
Ik wens ze allebei dan ook heel veel sterkte!

Einde oefening......

Woensdag is de knoop definitief doorgehakt.....het is einde oefening voor mij in de zorg. Fibromyalgie, artrose én spierreuma gaan helaas niet langer samen met de toch behoorlijk zware zorg. En nu? Kijken of er toch nog iets anders mogelijk is wat toch enigzins aan de zorg gerelateerd is. En anders tóch de blik maar wat verruimen en iets verder om me heen kijken.
't Is best moeilijk.....mijn hart lag én ligt immers bij de zorg. Ook dat aloude "afwachten maar weer" maakt het er niet leuker op helaas. Toch proberen we maar positief te blijven en de moed erin te houden.
Gelukkig krijg ik veel steun van familie, vrienden en collega's.....en die laatsten houden me voorlopig nog wel even bezig ook met allerhande klusjes. Fijn dat ik op die manier toch nog iets kan betekenen.

KIND......

We zien je langzaam worden wat je zult zijn
we houden de weg open naar je geluk
en trachten te verhinderen
dat je wordt
wat je niet zijn kunt.....

Ik ben verliefd.......

Goed gelezen......54 jaar en hartstikke verliefd!
Gisteren heeft mijn dochter de 20 weken echo gehad en kwamen de aanstaande mama en papa even langs om de foto's te laten zien. En ja, toen viel ik als een blok voor dat kleine mensje in wording wat al zo heerlijk eigenwijs bezig was, een acrobaatje leek het wel. Met één van de handjes bewoog het alsof het in een oogje wreef......linker handje op het rechterbeentje en andersom ook......zo ongelooflijk lief en mooi om te zien.
Ze is nu dus op de helft van de zwangerschap en ik kan haast niet wachten om dat kleine mensje te vertellen hoe deze oma er naar uitgekeken heeft om hem/haar in de armen te kunnen sluiten.
Ik ben hartstikke verliefd........op dat kleine mensje in wording!

Soms wandel je
in eigen gedachten,
niet beseffend
dat de ander
op je aandacht
zit te wachten.....

F.C.Twente

Een blog over voetbal......bij Betty......zou dát wel goed zijn?
Als het echt over voetbal zou gaan.....nee, dat zal het laatste zijn waar ik over zou schrijven. Maar ik wil hier dus graag wat aandacht besteden aan het feit dat het in Twente zo een grandioos feest geweest is, zónder ook maar enige wanklank. Geen vechtpartijen of iets van dien aard, zelfs de politie had begrip voor de "chaos" die ontstond rondom de spelersbus.
Dit was een feest zoals eigenlijk ieder feest zou moeten verlopen........een feest om een voorbeeld aan te nemen.
Zo'n klein landje, zo'n verschil in mentaliteit.......
Maar feesten, dát kunnen ze in Twente. Laat de rest van Nederland dáár maar eens een voorbeeld aan nemen.

Voor u gelezen......met een knipoog...

Gebruiksaanwijzingen op producten zijn handig. De tips hoe je een apparaat wel of niet moet gebruiken, voorkomt veel ongemak. De claimcultuur uit de Verenigde Staten leidt echter steeds vaker tot onzinnige en idiote waarschuwingen om idiote consumenten te beschermen tegen de gevaren van een product. Een selectie:
* Deze scheenbeschermers beschermen geen lichaamsdelen die zij niet bedekken. (Waarschuwing op scheenbeschermers)
* Niet als ladder gebruiken. (Waarschuwing op een dertig centimeter hoog cd-rek)
* Deze inkt niet eten. (Waarschuwing op een printer cartridge)
* Nooit voedsel van de messen verwijderen wanneer het apparaat in gebruik is. (Waarschuwing op een blender)
* Kind verwijderen voor opvouwen. (Waarschuwing op een buggy)
* Niet gebruiken voor uw persoonlijke hygiene. (Waarschuwing op een pleeborstel)
* Schadelijk bij inslikken. (Waarschuwing op een driehakig kunstvisje voor het vissen op baars)
* Dit product beweegt bij gebruik. (op een driewieler voor kinderen)
* Na rectaal beter niet oraal gebruiken. (Waarschuwing op een digitale thermometer)
* Dit product niet in noodsituaties gebruiken. Het zal het vuur niet doven. (Waarschuwing op een rookmelder)

Neem GEEN paracetamol indien u nu buikpijn heeft.......dit wordt veroorzaakt door een hevige lachbui en gaat vanzelf weer over.....

..........en als je vraagt waar je vandaan komt dan zullen we zeggen:

"uit de wereld van de LIEFDE........"

Oma.....

Vandaag mag de hele wereld het weten......IK WORD OMA!!!
Gelukkig heb ik nog een paar maandjes de tijd om aan dat idee te wennen.....maar het is nú al leuk hoor.
Oma.....ikke.....fantastisch hè?

Ogen zijn net glazen monden,
met een eigen, stomme taal.
O, als wij eens lezen konden,
lezen in dat stil verhaal.....

GESLAAGD......

Vandaag moesten mijn zoon en zijn hond weer examen doen voor hondengeleider en beveiligingssurveillancehond. Ongelooflijk dat je daar ook nog zo de zenuwen voor kunt hebben. Het vorige examen zat me trouwens nog goed in m'n hoofd.......
Het was echt de grootste wens van mijn zoon om hondengeleider te kunnen worden nadat hij in de beveiliging was gaan werken. Het was dus trouw elke week trainen tot het moment daar was om examen te doen. Bij de bond voor de diensthond kennen ze (gelukkig) het principe "drie keer is scheepsrecht" want toen het de eerste keer niet lukte was er dus nog niets aan de hand. Dat werd anders na de tweede keer...ook toen ging het mis. Maar na bij een andere trainer te zijn gaan trainen lukte het met glans voor de derde keer.
En dan nu op herhaling om het certificaat geldig te houden. De eerste helft ging prima, de moeilijkste onderdelen waren binnen. Maar echt opgelucht was ik pas na het verlossende telefoontje....GESLAAGD....zelfs met nog meer punten dan de vorige keer. Dit koppel, deze maatjes, dit baasje met z'n hond kunnen er weer twee jaar tegenaan.

ONEINDIG VERGEZICHT

Ik kijk achterom
naar bergen vreugde
en dalen verdriet
daar kwam ik ooit vandaan
om nu op dit punt
in het leven te staan
de herinnering neem ik mee
op de weg die voor me ligt
de toekomst
met oneindig vergezicht
geen idee wat dat zal geven
ik kijk voor me uit
want daar ligt
de rest van mijn leven.......

VRIENDSCHAP

Dat mensen vriendschap sluiten is bekend, maar hoe vind je dit?
"Wil jij mijn grote vriend zijn?"

TIJD.

Waarom haasten,
waarom snellen,
waarom stress,
waarom strijd?
Eén ding is toch zeker:
de tijd heeft alle tijd.
Hoe je het leven
wilt wenden of keren,
alleen de tijd
zal de uitkomst leren.

LENTE.

Ik zie het aan de bomen,
het zit eraan te komen,
het voorjaar roert zich in een blauw gewelf.
Laat binnen alle geuren,
de ramen en de deuren,
gooi alles open maar vooral.......jezelf.

Een week verder......

.......en dan zit je alweer volop in het dagelijkse ritme. Dinsdag koffie gedronken en getrakteerd op het werk, klein feestje gevierd dus, maar dat mocht ook. Heb veel steun gehad aan m'n collega's. De mensen die het dichtst bij je staan zijn het allerbelangrijkste.......je familie dus. Maar je collega's nemen ook een belangrijke plaats in je leven in dus de steun die je daar van krijgt is ook belangrijk. Ook nu nog......nog niet echt in staat om m'n eigen diensten te draaien vanwege de ongemakken na de operatie, toch geven ze mij het gevoel niet totaal nutteloos rond te lopen doordat ik volop werkjes te doen krijg die anders blijven liggen.
Feestelijk werd het door alle felicitaties en kaartjes die ik kreeg. Kaartjes nú met een felicitatie ipv een sterkte-wens. En niet te vergeten de hartelijkheid via reacties op mijn blog en/of die van mijn dochter.
Zo zachtjes aan zal het allemaal weer "gewoon" gaan worden. Alhoewel.......gewoon? De afgelopen weken hebben me wél geleerd wat écht belangrijk is in het leven; vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven, hoe lang of kort dat zal zijn weet niemand. Maar als je probeert van elke dag een feestje te maken heb je tenminste wél geleefd.

Leven en sterven,
daar tussenin heb je kansen...
je kunt ze laten liggen
en je wentelen in zelfmedelijden
om wat er allemaal niet is,
om wat je is ontnomen,
wat voelt als gemis.
Leven en sterven,
daar tussenin moet je het lef hebben
om te durven leven...
verdriet en tegenslag verwerken,
je innerlijke kracht versterken.
Versla de druk van het verleden,
koester klein geluk,
lééf naar je toekomst toe,
maar leef......lééf je heden.

Het uur van de waarheid.....

Vanmiddag was het dan eindelijk zover.....het uur van de waarheid. DERTIG dagen gewacht en de zenuwen gierden nu echt even door m'n keel. Aan het gezicht van de arts was niets af te lezen tót hij met een big smile zei: "U mag een gebakje gaan eten, een borrel drinken, gefeliciteerd, het is goed."
Het was een goedaardige tumor die in het geheel verwijderd is. Geen nacontrole meer nodig, alles is in orde. Het enige is nu nog de genezing van de borst. Tjonge, wat zal ik lekker slapen vannacht.

Rest mij nog één ding; iedereen die op wat voor manier dan ook meegeleefd heeft, enorm bedankt. Dat heeft ons allemaal veel goed gedaan!

Tja.....

Heb ik me in het begin wel eens afgevraagd of ik moedig genoeg zou zijn mocht dat nodig zijn, ik had me beter af kunnen vragen of ik genoeg geduld zou hebben mocht dat nodig zijn. Want mocht iedereen, net als ik, gedacht hebben dat er nú toch echt niets meer mis kon gaan.....vergeet het maar. Vanmiddag kreeg ik telefoon uit het ziekenhuis dat de afspraak voor de uitslag verzet wordt naar maandag 14.50 uur. Waarom? Omdat de uitslag absoluut niet voor het weekend binnen is en het dus totaal zinloos is. Hoe dat kan? Wel, de operatie werd dus zó laat (TE laat) om "het" nog dezelfde dag opgestuurd te krijgen. Dát werd dus vrijdag. Tel daar dus 5 werkbare dagen bij op en ziedaar......maandag de uitslag. Waarom ze daar nu pas achterkomen? Tja, in een ziekenhuis werken dus ook gewoon mensen en waar mensen werken kunnen nu eenmaal foutjes gemaakt worden.
Wat dit met me doet? Even een flinke dip en dan toch maar een keer diep, héél diep zuchten en doorgaan met ademhalen. Want of ik nu boos ben of verdrietig, het wordt er totaal niet anders van.
Vraag me nu wel af of er werkelijk niet iets is wat er nu nog tussen kan komen. Maandag 14.50 uur, eerder geloof ik het niet.......
Wie nu tegen me zegt:"afwachten dus maar weer" kan van mij dus een ram voor z'n kop krijgen. Afwachten......welke halve zool zou dat woord uitgevonden hebben?

En nu? (Af)wachten......

Ja hoor, ze is er weer.
De geplande dagopname werd tóch een nachtje slapen helaas. We hadden alles prima geregeld, mijn dochter en ik, maar door omstandigheden werd de operatie zó laat (na vijf uur) dat ik niet meer de fut had om laat op de avond nog naar huis te gaan. Sneu voor mijn dochter die nu echt de hele dag voor Jan met de korte achternaam heeft zitten wachten.......de schat!
Vanmorgen om half tien stond ze er alweer, maar nu ging ik mee hoor.
"Het" is dus verwijderd en "het" wordt nu dus onderzocht in Utrecht. En ik heb een afspraak voor volgende week donderdag (10.15 uur) om de uitslag te krijgen.
In de tussentijd........weer dat vreselijke (af)wachten.

Wil ik nog even vermelden dat het ons allemaal ontzettend goed doet te merken dat er zóveel mensen meeleven. Oók naar mijn zoon en dochter toe.

Weer een stapje......

Het is woensdagochtend, zeven uur, een bijna "onmenselijke" tijd voor mijn doen. Straks naar het ziekenhuis voor het pré-operatieve onderzoek. Mijn bloeddruk, die tóch altijd al verhoogd is, zal zo zachtjes aan wel de pan uitrijzen.....dit lange wachten en deze onzekerheid gaan me een beetje nekken. Sinds maandag zit ik er een beetje door. Wachten op een uitslag is tot daar aan toe maar zó lang......nee, dat is niet leuk meer. Het enige positieve hieraan is, is dat werkelijk iedereen uit mijn omgeving zo ontzettend meeleeft en alle begrip heeft.
Straks zijn we weer een stapje dichterbij, dichterbij een eind aan al die onzekerheid.

Spreuken/gezegdes.

Heb ik vanmorgen weer een mooie spreuk geplaatst, nu ik er over nadenk denk ik dat het beter is er tijdelijk even mee te stoppen. Want hoe je het ook wendt of keert en hoe "flink" ik ook probeer te zijn, ik heb er momenteel zelf even helemaal geen boodschap aan. Ik hóef die regen niet.....ik wil eigenlijk alleen maar de zon.
Ik heb ooit eens iemand horen zeggen: "een wijsheid komt pas tot z'n recht als je er naar leeft". En daar zit juist nú even het probleem dus......ik wéét het wel, maar het lúkt even niet.

Week 7.

Het leven is als een regenboog; je hebt de zon én de regen nodig om de kleuren te zien.

En nóg geen uitslag.....

Tien uur......mevr. Wemekamp...komt u maar mee. Zo zeg, nog geen vijf minuten hoeven wachten. Nu zullen we dus horen wat er aan de hand is....dácht ik dus. Nóg is uit de biopsie niet duidelijk geworden of het goed of kwaadaardig is. Wat nu? "Het" moet operatief verdwijderd worden, een dagopname onder algehele narcose. Woensdag het pré-operatief onderzoek en naar alle waarschijnlijkheid de 25ste de operatie. "Het" wordt dan opgestuurd en na 5 werkdagen zal ik dán toch echt de uitslag krijgen.
Helemaal somber ben ik niet....de arts heeft tenminste niet gezegd dat het een duidelijk kwaadaardige tumor is. In feite kan het nog steeds alle kanten op. Afwachten dus maar weer. Afwachten......het begint een rotwoord te worden.

Ondoordacht.....

Na alle lieve berichtjes die ik via INTERNET mag ontvangen schiet mij opeens een gedeelte van de kersttoespraak van de koningin te binnen......
Heb ik mij daar destijds al groen en geel aan geërgerd, nú dus helemaal wel. Staat zij werkelijk zó ver van de realiteit af? Ik kan je wel vertellen dat het internet mij veel goeds heeft gebracht, óók vrienden die inmiddels "echte" vrienden zijn geworden. Door mijn avonddiensten heb ik een niet erg groot sociaal netwerk, had ik geen internet dan was dat nóg minder geweest.
En ik ben heus de enige niet, er zijn, dat weet ik zeker, héél wat mensen die leven op de contacten die ze via internet hebben.
Nee majesteit, ik moet u met klem tegenspreken.

(een stukje uit de toespraak)
Koningin Beatrix was nog nooit zo somber in haar kerstrede als dit jaar. De mens wordt volgens haar veel afstandelijker en Internet zou daar onder meer schuldig aan zijn. “Zonder enig wij-gevoel wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen wordt die leegte niet gevuld, integendeel”, zegt de Koningin tijdens haar jaarlijkse toespraak op eerste kerstdag. Ze doelt hiermee op SMS’en en vormen van virtuele communicatie zoals Twitter, Hyves en Facebook.

Week 6.

Friends (ánd family) are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly.

Wat een dag.....

Even terugkijken op de afgelopen dag......
Eigenlijk toch best wel redelijk geslapen. Kon ook haast niet anders, ik was echt bekaf. Heel wat telefoontjes en berichtjes gehad van lieve, meelevende mensen. Ik kan je wel vertellen dat dat enorm goed doet.
Vanmiddag belde mijn zoon; zal ik een nachtje komen? Mijn werk gaat niet door.....Fijn zeg, heb ik de hond heerlijk bij me.....hij wéét hoe fijn ik dat vindt.
Wat een heerlijke kinderen heb ik toch. Ieder op hun eigen manier zijn ze er voor mam.
Vanavond uit geweest naar een benefiet concert voor Haïti. Allemaal lokale artiesten maar als "grande finale" een optreden van Ernst Daniël Smit met Henk Ruiter. In één woord GEWELDIG. Muziek.....to live without my music is impossible to do......
Kortom....eigenlijk helemaal geen gekke dag geweest. En dat geeft weer een klein beetje energie.....

Géén uitslag.

Wat had ik nu graag willen vertellen dat er niets aan de hand is....dat ik van top tot teen gezond ben. Helaas, er is dus wél "iets" gevonden. Na de foto's volgde de echo en daar werd duidelijk dat er "iets" zat wat er niet hoorde. Maar het was niet duidelijk wat het zou kunnen zijn. Dus werd er een biopsie gedaan maar ook dat gaf niet het gewenste resultaat. Moet iets beter onderzocht worden. Want nog steeds kán het ook iets geheel onschuldigs zijn.....
Volgende week donderdag de definitieve uitslag.....volgende week.....ZEVEN nachtjes slapen.....slapen???

't Is vandaag trouwens wereld-kankerdag. Waarom ik dat hier vermeld? Geen idee.....

Zo gaat dat....

Eerst dacht ik; "Niet aan denken"
dat heb ik toen gedaan
maar twee seconden later
dacht ik er tóch weer aan.

Nee, zo eenvoudig is het niet
want weet je wat je doet?
je denkt er óók aan als je denkt
dat j'er niet aan denken moet.

("geleend" van Toon Hermans)

Week 5.

Moed is: doorgaan wanneer je hebt ontdekt dat er ook een kans is dat je verliezen kunt.

(Ik hoop dat ik genoeg moed zal bezitten wanneer dat nodig mocht zijn)

DE brief.

Nog steeds geen bericht van het bevolkingsonderzoek. En bij iedere dag die verstrijkt krijg je steeds meer het vertrouwen dat het wel goed zal zijn. Als er iets aan de hand zou zijn zou je immers vast wel binnen een paar dagen bericht gehad hebben.
En dan komt de post met een brief van het ziekenhuis. Vast een afspraak voor de oogarts. Mis...een oproep voor verder onderzoek op de mammapoli! Oeps, dat is tóch even schrikken zeg. Had ik niet eerst bericht van de huisarts "moeten" hebben? Dáár zal ik dus maandag eens even naar informeren want dit is toch wel heel erg......ja wat....
In de brief wordt duidelijk uitgelegd wat de bedoeling is en ook dat ik bijna zo goed als zeker nog dezelfde dag de uitslag heb.
Donderdag 4 februari, nog 5 nachtjes slapen.

Week 4.

In nood leert men zijn vrienden kennen.

Een "gouwe ouwe" deze keer maar o zo waar, dát heb ik de afgelopen dagen wel gemerkt. Vrienden waarvan je dacht een beetje steun te krijgen laten het afweten en uit onverwachte hoek komt een woord van meeleven.
Vrienden.......ik moet er nog maar eens goed over nadenken wie die titel eigenlijk verdienen.

Waarom ik niet?

Die vraag komt opeens een stukje dichterbij nadat ik vanmorgen voor het bevolkingsonderzoek borstfoto's moest laten maken.
"U mag nog even terug, er moet nóg een foto gemaakt worden". Oke, kan gebeuren toch? Maar ik mocht nóg een keer terug om nóg een foto te maken. En dan krijg je het opeens toch een klein beetje warm. Het zegt helemaal niets natuurlijk, maar de vraag dringt zich nu wel aan me op: "waarom ik niet en mijn collega wel?"
Nog een weekje wachten, dan zullen we het weten. Een week.......

Week 3

Het hart en het verstand zijn buren; ze groeten elkaar, ze brengen elkaar beleefdheidsbezoekjes, maar vrienden.....dát worden ze nooit!

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet
dat mensen niet meer kunnen helen
en dat hoeft ook niet....

Toon Hermans.

Week 2.

Ieder van ons is een engel met slechts één vleugel; we kunnen pas vliegen wanneer we elkaar omarmen.....

professioneel.....of menselijk

Professioneel moet je zijn wordt er gezegd...
Wanneer ben je professioneel?
Als je de mensen op tijd uit bed hebt,
de huiskamer keurig verzorgt,
de bewoner netjes in de kleren hebt,
medicijnen op tijd geven
en het ontbijt op tijd klaar...
Het avondeten goed bereid
met voldoende vitamines.
De afspraken nakomt,
je de familie keurig te woord staat...
en de familie belt bij veranderingen...
Ben je professioneelals je
dingen verstandelijk kunt beredeneren,
wat een bewoner nodig heeft
om nog aardig te
kunnen funktioneren?
Maar ben je ook professioneel
als je naast een bed staat
met een koud hart?
Is het professioneel
wanneer je een band opbouwt..
De bewoner af en toe een knuffel geeft
of een welterustenzoen
zodat iemand lekker kan gaan slapen?
Soms een diep gesprek voert als je aanvoelt
dat iemand dat nodig heeft
en er op dat moment voor kiest
om maar even niet te gaan schoonmaken?
Is het professioneel
wanneer je ook dingen
van jezelf vertelt,
wanneer je aanvoelt dat een
bewoner dit op dat moment
nodig heeft?
Als je meeleeft met de bewoner
en je gevoelens laat zien...
Je betrokkenheid
naar de bewoner en
de familie laat zien....
En soms een traantje wegpink
als een bewoner overlijdt???
Ben ik dan onprofessioneel.....of menselijk...???

Week 1

Mopperen is als zitten bij de open haard; het voelt heerlijk comfortabel maar de meeste energie gaat in rook op.