Een week verder......

.......en dan zit je alweer volop in het dagelijkse ritme. Dinsdag koffie gedronken en getrakteerd op het werk, klein feestje gevierd dus, maar dat mocht ook. Heb veel steun gehad aan m'n collega's. De mensen die het dichtst bij je staan zijn het allerbelangrijkste.......je familie dus. Maar je collega's nemen ook een belangrijke plaats in je leven in dus de steun die je daar van krijgt is ook belangrijk. Ook nu nog......nog niet echt in staat om m'n eigen diensten te draaien vanwege de ongemakken na de operatie, toch geven ze mij het gevoel niet totaal nutteloos rond te lopen doordat ik volop werkjes te doen krijg die anders blijven liggen.
Feestelijk werd het door alle felicitaties en kaartjes die ik kreeg. Kaartjes nú met een felicitatie ipv een sterkte-wens. En niet te vergeten de hartelijkheid via reacties op mijn blog en/of die van mijn dochter.
Zo zachtjes aan zal het allemaal weer "gewoon" gaan worden. Alhoewel.......gewoon? De afgelopen weken hebben me wél geleerd wat écht belangrijk is in het leven; vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven, hoe lang of kort dat zal zijn weet niemand. Maar als je probeert van elke dag een feestje te maken heb je tenminste wél geleefd.

Leven en sterven,
daar tussenin heb je kansen...
je kunt ze laten liggen
en je wentelen in zelfmedelijden
om wat er allemaal niet is,
om wat je is ontnomen,
wat voelt als gemis.
Leven en sterven,
daar tussenin moet je het lef hebben
om te durven leven...
verdriet en tegenslag verwerken,
je innerlijke kracht versterken.
Versla de druk van het verleden,
koester klein geluk,
lééf naar je toekomst toe,
maar leef......lééf je heden.