En nu? (Af)wachten......

Ja hoor, ze is er weer.
De geplande dagopname werd tóch een nachtje slapen helaas. We hadden alles prima geregeld, mijn dochter en ik, maar door omstandigheden werd de operatie zó laat (na vijf uur) dat ik niet meer de fut had om laat op de avond nog naar huis te gaan. Sneu voor mijn dochter die nu echt de hele dag voor Jan met de korte achternaam heeft zitten wachten.......de schat!
Vanmorgen om half tien stond ze er alweer, maar nu ging ik mee hoor.
"Het" is dus verwijderd en "het" wordt nu dus onderzocht in Utrecht. En ik heb een afspraak voor volgende week donderdag (10.15 uur) om de uitslag te krijgen.
In de tussentijd........weer dat vreselijke (af)wachten.

Wil ik nog even vermelden dat het ons allemaal ontzettend goed doet te merken dat er zóveel mensen meeleven. Oók naar mijn zoon en dochter toe.

Weer een stapje......

Het is woensdagochtend, zeven uur, een bijna "onmenselijke" tijd voor mijn doen. Straks naar het ziekenhuis voor het pré-operatieve onderzoek. Mijn bloeddruk, die tóch altijd al verhoogd is, zal zo zachtjes aan wel de pan uitrijzen.....dit lange wachten en deze onzekerheid gaan me een beetje nekken. Sinds maandag zit ik er een beetje door. Wachten op een uitslag is tot daar aan toe maar zó lang......nee, dat is niet leuk meer. Het enige positieve hieraan is, is dat werkelijk iedereen uit mijn omgeving zo ontzettend meeleeft en alle begrip heeft.
Straks zijn we weer een stapje dichterbij, dichterbij een eind aan al die onzekerheid.

Spreuken/gezegdes.

Heb ik vanmorgen weer een mooie spreuk geplaatst, nu ik er over nadenk denk ik dat het beter is er tijdelijk even mee te stoppen. Want hoe je het ook wendt of keert en hoe "flink" ik ook probeer te zijn, ik heb er momenteel zelf even helemaal geen boodschap aan. Ik hóef die regen niet.....ik wil eigenlijk alleen maar de zon.
Ik heb ooit eens iemand horen zeggen: "een wijsheid komt pas tot z'n recht als je er naar leeft". En daar zit juist nú even het probleem dus......ik wéét het wel, maar het lúkt even niet.

Week 7.

Het leven is als een regenboog; je hebt de zon én de regen nodig om de kleuren te zien.

En nóg geen uitslag.....

Tien uur......mevr. Wemekamp...komt u maar mee. Zo zeg, nog geen vijf minuten hoeven wachten. Nu zullen we dus horen wat er aan de hand is....dácht ik dus. Nóg is uit de biopsie niet duidelijk geworden of het goed of kwaadaardig is. Wat nu? "Het" moet operatief verdwijderd worden, een dagopname onder algehele narcose. Woensdag het pré-operatief onderzoek en naar alle waarschijnlijkheid de 25ste de operatie. "Het" wordt dan opgestuurd en na 5 werkdagen zal ik dán toch echt de uitslag krijgen.
Helemaal somber ben ik niet....de arts heeft tenminste niet gezegd dat het een duidelijk kwaadaardige tumor is. In feite kan het nog steeds alle kanten op. Afwachten dus maar weer. Afwachten......het begint een rotwoord te worden.

Ondoordacht.....

Na alle lieve berichtjes die ik via INTERNET mag ontvangen schiet mij opeens een gedeelte van de kersttoespraak van de koningin te binnen......
Heb ik mij daar destijds al groen en geel aan geërgerd, nú dus helemaal wel. Staat zij werkelijk zó ver van de realiteit af? Ik kan je wel vertellen dat het internet mij veel goeds heeft gebracht, óók vrienden die inmiddels "echte" vrienden zijn geworden. Door mijn avonddiensten heb ik een niet erg groot sociaal netwerk, had ik geen internet dan was dat nóg minder geweest.
En ik ben heus de enige niet, er zijn, dat weet ik zeker, héél wat mensen die leven op de contacten die ze via internet hebben.
Nee majesteit, ik moet u met klem tegenspreken.

(een stukje uit de toespraak)
Koningin Beatrix was nog nooit zo somber in haar kerstrede als dit jaar. De mens wordt volgens haar veel afstandelijker en Internet zou daar onder meer schuldig aan zijn. “Zonder enig wij-gevoel wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen wordt die leegte niet gevuld, integendeel”, zegt de Koningin tijdens haar jaarlijkse toespraak op eerste kerstdag. Ze doelt hiermee op SMS’en en vormen van virtuele communicatie zoals Twitter, Hyves en Facebook.

Week 6.

Friends (ánd family) are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly.

Wat een dag.....

Even terugkijken op de afgelopen dag......
Eigenlijk toch best wel redelijk geslapen. Kon ook haast niet anders, ik was echt bekaf. Heel wat telefoontjes en berichtjes gehad van lieve, meelevende mensen. Ik kan je wel vertellen dat dat enorm goed doet.
Vanmiddag belde mijn zoon; zal ik een nachtje komen? Mijn werk gaat niet door.....Fijn zeg, heb ik de hond heerlijk bij me.....hij wéét hoe fijn ik dat vindt.
Wat een heerlijke kinderen heb ik toch. Ieder op hun eigen manier zijn ze er voor mam.
Vanavond uit geweest naar een benefiet concert voor Haïti. Allemaal lokale artiesten maar als "grande finale" een optreden van Ernst Daniël Smit met Henk Ruiter. In één woord GEWELDIG. Muziek.....to live without my music is impossible to do......
Kortom....eigenlijk helemaal geen gekke dag geweest. En dat geeft weer een klein beetje energie.....

Géén uitslag.

Wat had ik nu graag willen vertellen dat er niets aan de hand is....dat ik van top tot teen gezond ben. Helaas, er is dus wél "iets" gevonden. Na de foto's volgde de echo en daar werd duidelijk dat er "iets" zat wat er niet hoorde. Maar het was niet duidelijk wat het zou kunnen zijn. Dus werd er een biopsie gedaan maar ook dat gaf niet het gewenste resultaat. Moet iets beter onderzocht worden. Want nog steeds kán het ook iets geheel onschuldigs zijn.....
Volgende week donderdag de definitieve uitslag.....volgende week.....ZEVEN nachtjes slapen.....slapen???

't Is vandaag trouwens wereld-kankerdag. Waarom ik dat hier vermeld? Geen idee.....

Zo gaat dat....

Eerst dacht ik; "Niet aan denken"
dat heb ik toen gedaan
maar twee seconden later
dacht ik er tóch weer aan.

Nee, zo eenvoudig is het niet
want weet je wat je doet?
je denkt er óók aan als je denkt
dat j'er niet aan denken moet.

("geleend" van Toon Hermans)