Mijn moeder.....

Mijn moeder.....87 is ze pas geworden en de leeftijd begint nu toch een woordje mee te spreken. Hartpatiënt....chronische pijn in de heup....tja, het wil allemaal niet zo makkelijk meer. Maar wat we de afgelopen dagen beleefd hebben.......
Tegen de pijn had ze pleisters gekregen, vrij onschuldig dacht ik omdat ik ze zelf ook ooit gehad heb. Dácht ik......tót ze wel heel "vreemd" begon te doen. Ze had geen idee meer of het ochtend of avond was, welke dag of waar ze was. Insuline spuiten en dan eten? Dat meen je toch niet? Waar blijft de zuster nou toch, dán maar op blote voeten en in nachtpon naar buiten........
En toen was voor mij de maat vol.....eraf met die rotpleister met die idiote bijwerkingen! Deze "zuster" is naar haar toe gegaan om bij haar te blijven zo lang als het nodig is. Beetje "vreemd" gevoel is het wel; je moeder die altijd voor jou zorgde en nu zijn de rollen opeens omgekeerd. Maar wat ben ik blij dat ik dit kan en mag doen.......je eigen moedertje vertroetelen. Als het straks weer wat opknapt (waar ik wel vanuit ga) zal ze best weer eens een "scherpe" opmerking plaatsen..........maar ach, dat hoort óók bij haar......mijn moedertje.