Pink Ribbon

Oktober is internationaal de maand van de borstkanker. De stichting Pink Ribbon is een fondsenwervende organisatie die aandacht vraagt voor borstkanker en de bewustwording van de risico's op borstkanker wil verbeteren. De campagne heeft dit jaar de titel "Jij steunt, Pink Ribbon helpt" meegekregen.
Wie mij vaker volgt via Blogger zal het niet vreemd vinden dat ik hier aandacht aan besteed. Ik besef me nog steeds terdege dat er velen zijn die minder geluk hebben dan ik gehad heb.
Ik steun Pink Ribbon door een armbandje te kopen in de webshop. Voor wie daar ook een kijkje wil nemen...... http://www.pinkribbon.nl/
Als laatste wil ik nog iedereen die het gevecht tegen borstkanker wél aan moet gaan heel veel kracht en sterkte wensen!

los laten

Soms heb ik er moeite mee afscheid te nemen van mensen....ze los te laten. Vandaag stuitte ik op deze tekst;

When people walk away from you, let them go.
Your destiny is never tied to anyone who leaves you
and it doesn't mean they are bad people.
It just means that their part in your story is over.....

Afscheid van de zomer....

Ligt dat nou aan mij of duurt die zomer elk jaar een stukje korter? Ik kan niet zeggen dat ik het gevoel heb van een heerlijk lange, warme droge zomer genoten te hebben. Of ligt dat aan het feit dat ik laat vakantie had? Hoe dan ook......ik baal er flink van dat we zomaar weer stilletjes de herfst in glijden. En de mensen die mij ook maar een beetje kennen weten wat dat voor mij betekent.....een gevecht tegen.....ja wat eigenlijk? Lange donkere dagen, veel regen, wind en kou. Een héél lange tijd voor de boeg hebben voordat het maar weer een beetje op voorjaar gaat lijken. Gezellig maken met kaarsjes en weet ik wat nog meer? Helaas, dat werkt echt niet bij mij, ik blijf het een akelige tijd vinden en ik heb nog steeds geen recept gevonden om daar iets aan te kunnen veranderen. Wat kan ik in die sombere dagen terugverlangen naar: zomaar lekker naar buiten lopen, in het zonnetje genieten van alles wat er te zien is, vrolijke mensen die de terrasjes overbevolken, zomaar een middagje aan het water zitten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Vandaag begint het er aardig op te lijken; 't is donker, het regent en het waait, net als in de herfst. Maar als het goed is krijgen we morgen nog een toegift van de zomer, en die is voor mij! Ik hoop één ding: dat er nog een paar meer van die toegiften komen.....ik moet er nog even aan wennen hoor dat de zomer om is. Pfff, TWEE weken geleden kwam ik pas terug van vakantie......niet te geloven toch?
Tja, de herfst en ik.....vriendjes zullen we NOOIT worden.

MIJN STRIJD....

....een strijd tegen de kilo's. Zo'n twee jaar geleden is het me eindelijk gelukt om te stoppen met roken. En NEE, ik ben NIET doorgeslagen naar de andere "verslaving" door zakken snoep of chips weg te werken. JA, het klopt dat het eten beter smaakt en daardoor zal ik best wel eens wat meer gegeten hebben, dát zal ik niet ontkennen. Bovendien is algemeen bekend dat je stofwisseling anders gaat werken en je toch meestal ook wel zomaar spontaan wat kilootjes gratis erbij krijgt. Maar als je dan ook nog de pech hebt medicijnen te krijgen (prednison) waarvan bekend is dat je er "dik" van wordt, tja...dan word je er écht niet vrolijker van. En die medicijnen heb ik echt "nodig" om op een acceptabel nivo te komen wat betreft de pijn die ik heb door de fibromyalgie. En zo is het cirkeltje dan mooi rond.
Natuurlijk doe ik m'n best het niet uit de hand te laten lopen; ben bij een dïëtiste geweest, ga 2 keer in de week naar de fysio waar ze een speciaal trainingsprogramma voor mij gemaakt hebben en last but not least....ik let erg op wat ik eet. (iets minder in een weekje vakantie maar dát mag toch ook?)
Mijn strijd is er dan ook voornamelijk op gericht mezelf te accepteren zoals ik er momenteel uit zie. En dat is niet altijd even makkelijk, je wilt er toch ook nog graag een beetje leuk uit blijven zien. Ik weet het...de grootste overwinning heb je behaald als je jezelf geaccepteerd hebt, en daar doe ik dan ook echt m'n best voor. Ik ben immers als mens niet veranderd, het is enkel die buitenkant. Maar soms kan één opmerking van iemand uit je directe omgeving je zomaar weer bij "af" doen belanden....en dát doet zeer, erg zeer.
Maar goed, het is dus ook een strijd nietwaar?! MIJN strijd....

CARPE DIEM

Vers geplukt vanmorgen,
een mooie zomerdag.
Wat hij brengen zal
is nog diep verborgen.
Loop de tuin in, ik pluk, en pluk
een boeket van de allermooiste bloemen,
en doe ze mezelf cadeau.
Zomaar, omdat de dag
nog mooi en zorgeloos is.
Vanavond kan het anders zijn.
Daarom maak ik me vandaag
geen zorgen voor de dag van morgen,
Ik geniet nu van mijn boeket,
heb ze in mijn mooiste vaas gezet.
En ik glimlach;
"Pluk de dag."

Vers geplukt......

vanmorgen.

Mijn moeder.....

Mijn moeder.....87 is ze pas geworden en de leeftijd begint nu toch een woordje mee te spreken. Hartpatiënt....chronische pijn in de heup....tja, het wil allemaal niet zo makkelijk meer. Maar wat we de afgelopen dagen beleefd hebben.......
Tegen de pijn had ze pleisters gekregen, vrij onschuldig dacht ik omdat ik ze zelf ook ooit gehad heb. Dácht ik......tót ze wel heel "vreemd" begon te doen. Ze had geen idee meer of het ochtend of avond was, welke dag of waar ze was. Insuline spuiten en dan eten? Dat meen je toch niet? Waar blijft de zuster nou toch, dán maar op blote voeten en in nachtpon naar buiten........
En toen was voor mij de maat vol.....eraf met die rotpleister met die idiote bijwerkingen! Deze "zuster" is naar haar toe gegaan om bij haar te blijven zo lang als het nodig is. Beetje "vreemd" gevoel is het wel; je moeder die altijd voor jou zorgde en nu zijn de rollen opeens omgekeerd. Maar wat ben ik blij dat ik dit kan en mag doen.......je eigen moedertje vertroetelen. Als het straks weer wat opknapt (waar ik wel vanuit ga) zal ze best weer eens een "scherpe" opmerking plaatsen..........maar ach, dat hoort óók bij haar......mijn moedertje.

Dubbel feest...

Tja, zo wordt het "slechte" nieuws zo weer door goed nieuws gevolgd.......word ik eind oktober voor de eerste keer oma, het tweede kleinkind is ook al onderweg! Half december zal er nóg een baby zich mijn kleinkind mogen noemen. Wat een rijkdom!
Ik vind het wel heel bijzonder hoor; dochter en schoondochter tegelijk zwanger, de kinderen die straks bijna even oud zijn. Hoe leuk wil je het hebben.
Maar het allerbelangrijkste, bij allebei is het kindje zó ontzettend welkom. En bij allebei verloopt het allemaal nog steeds volgens het boekje.
Maar oh, wat heeft deze a.s. oma een armoe met die twee meiden.....zwanger zijn met deze temperaturen valt om de drommel niet mee. En IK kan het weten.....heb het zelf 2 keer mogen ervaren. Ik denk dus dat het van hen af en toe wel even ijsblokjes mag gaan regenen.
Ik wens ze allebei dan ook heel veel sterkte!