Week 5.

Moed is: doorgaan wanneer je hebt ontdekt dat er ook een kans is dat je verliezen kunt.

(Ik hoop dat ik genoeg moed zal bezitten wanneer dat nodig mocht zijn)

DE brief.

Nog steeds geen bericht van het bevolkingsonderzoek. En bij iedere dag die verstrijkt krijg je steeds meer het vertrouwen dat het wel goed zal zijn. Als er iets aan de hand zou zijn zou je immers vast wel binnen een paar dagen bericht gehad hebben.
En dan komt de post met een brief van het ziekenhuis. Vast een afspraak voor de oogarts. Mis...een oproep voor verder onderzoek op de mammapoli! Oeps, dat is tóch even schrikken zeg. Had ik niet eerst bericht van de huisarts "moeten" hebben? Dáár zal ik dus maandag eens even naar informeren want dit is toch wel heel erg......ja wat....
In de brief wordt duidelijk uitgelegd wat de bedoeling is en ook dat ik bijna zo goed als zeker nog dezelfde dag de uitslag heb.
Donderdag 4 februari, nog 5 nachtjes slapen.

Week 4.

In nood leert men zijn vrienden kennen.

Een "gouwe ouwe" deze keer maar o zo waar, dát heb ik de afgelopen dagen wel gemerkt. Vrienden waarvan je dacht een beetje steun te krijgen laten het afweten en uit onverwachte hoek komt een woord van meeleven.
Vrienden.......ik moet er nog maar eens goed over nadenken wie die titel eigenlijk verdienen.

Waarom ik niet?

Die vraag komt opeens een stukje dichterbij nadat ik vanmorgen voor het bevolkingsonderzoek borstfoto's moest laten maken.
"U mag nog even terug, er moet nóg een foto gemaakt worden". Oke, kan gebeuren toch? Maar ik mocht nóg een keer terug om nóg een foto te maken. En dan krijg je het opeens toch een klein beetje warm. Het zegt helemaal niets natuurlijk, maar de vraag dringt zich nu wel aan me op: "waarom ik niet en mijn collega wel?"
Nog een weekje wachten, dan zullen we het weten. Een week.......

Week 3

Het hart en het verstand zijn buren; ze groeten elkaar, ze brengen elkaar beleefdheidsbezoekjes, maar vrienden.....dát worden ze nooit!

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet
dat mensen niet meer kunnen helen
en dat hoeft ook niet....

Toon Hermans.

Week 2.

Ieder van ons is een engel met slechts één vleugel; we kunnen pas vliegen wanneer we elkaar omarmen.....

professioneel.....of menselijk

Professioneel moet je zijn wordt er gezegd...
Wanneer ben je professioneel?
Als je de mensen op tijd uit bed hebt,
de huiskamer keurig verzorgt,
de bewoner netjes in de kleren hebt,
medicijnen op tijd geven
en het ontbijt op tijd klaar...
Het avondeten goed bereid
met voldoende vitamines.
De afspraken nakomt,
je de familie keurig te woord staat...
en de familie belt bij veranderingen...
Ben je professioneelals je
dingen verstandelijk kunt beredeneren,
wat een bewoner nodig heeft
om nog aardig te
kunnen funktioneren?
Maar ben je ook professioneel
als je naast een bed staat
met een koud hart?
Is het professioneel
wanneer je een band opbouwt..
De bewoner af en toe een knuffel geeft
of een welterustenzoen
zodat iemand lekker kan gaan slapen?
Soms een diep gesprek voert als je aanvoelt
dat iemand dat nodig heeft
en er op dat moment voor kiest
om maar even niet te gaan schoonmaken?
Is het professioneel
wanneer je ook dingen
van jezelf vertelt,
wanneer je aanvoelt dat een
bewoner dit op dat moment
nodig heeft?
Als je meeleeft met de bewoner
en je gevoelens laat zien...
Je betrokkenheid
naar de bewoner en
de familie laat zien....
En soms een traantje wegpink
als een bewoner overlijdt???
Ben ik dan onprofessioneel.....of menselijk...???

Week 1

Mopperen is als zitten bij de open haard; het voelt heerlijk comfortabel maar de meeste energie gaat in rook op.